زمستان

 در من و این همه ز من جـــــــدا

با منی دو دیده ات به سوی غیر

بهر مــن نمانده راه گــــفــتــــگو

تو نشــــسته گرم گفتگوی غیــر

زندگی شاید  آن لحظه ی مسدودی است

 که نگاه من

در نی نی چشمان تو

خود را ویران می سازد

و در این حسی است

 که من آنرا

با ادراک ماه و دریافت ظلمت

خواهم آمیخت.

تو هیچ گاه پیش نرفتی

تو فرو رفتی

آه اگر راهی به دریایی ام بود

از فرو رفتن

چه پروایی ام بود

سهم من ژایین رفتن از یک پله ی متروک است

و به چیزی در پوسیدگی  و غربت

واصل گشتن..

                                                                                                    فروغ

ترسم

          اگر

           اینچنین غرق در باغ سکوت بمانم

           تنها

           قلم تواند شکفت

           فریاد نجوا هایم را...