سال من !

 در این برابری روز و شب

 جایم را به باد دادم و در پی اش رفتم

                                          شاید دگر جایی،      خالی باشد..

 کنار آبشاران مهرات

 ترنم مستانه ی نوازش ات

                                      عروج به آن جایم شد...

                                                                                                            ۱ / ۱ / ۸۷

 سال نو شروع شد !

 و در روز دوم :

 شب را می پیمودم و مــــــــــــاه ،

                                          همراه گام هایم شد..

 طرح گشودن کهنه زخم های خاطرات        لرزه بر روح می افکند..

 رازگشایی گذشته ،

 پندار آمدن ماه از پشت ابر را نقش می زند..

 فجر که بر آمد

 بــــــــــــــــــــوم

                           شب راز ها شده بود...

                                                                                                       ۲ / ۱ / ۸۷

 و آخر

 در مقام رکاب ات که آمدم ،

 همچون شاگردی بی سواد شدم...

                                             کودکی ام را مادری کن...