شرابی تلخ می خواهم...

شرابی تلخ می خواهم که مردافکن بود زورش 

مگر یک دم برآسایم ز دنیا و شر و شورش 

سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش 

مذاق حرص و آز ، ای دل ، بشوی از تلخ و از شورش !

بیاور می ، که نتوان شد ز مکر آسمان ایمن 

به لعب زهره ی چنگی و مریخ سلحشورش 

کمند صید بهرامی بیفکن ، جام جم برگیر! 

که من پیمودم این صحرا : نه بهرام است و نه گورش 

شراب لعل می نوشم من از جام زمردگون 

که زاهد افعی وقت است ، می سازم بدین کورش ! 

نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست : 

سلیمان ، با چنان حشمت ، نظرها بود با مورش 

کمان ابروی جانان نمی پیچد سر از حافظ 

ولیکن خنده می آید بر این بازوی بی زورش 

 حافظ 

 

 دستان هزار انگشت 

 در فراخی مرطوب آسمان تنگ ، 

 زیر اشک باران شهر ـ 

 بلند شده اند ، که ، 

 ناله ایی سر کنند سوزناک 

 طلب آمرزشی از برای پاهای بسته شان 

 یا سپاسی از برای باران .... 

 * 

 چه زلال می شود روح آدمی 

 به وقت نوازش باران 

 از پوچی بی شعور و متعفن زندگی .... 

 * 

 قدمی بردار 

 لحظه ایی      دل روشن کن 

 بشمیم پوی و بوی آفرینش را .... 

                                                                                              ۶ / ۱۲ / ۸۸