مجال من همین باشد

مجال من همین باشد که پنهان مهر او ورزم

کنار بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

 ابرها برگشته اند

 آسمان را     دیگر تنها      زردی تابستان نمی گیرد

                                                                   عطر پاییز می آید 

 دیگر وقت غروب

                     آفتاب یکه تاز نیست

 باد می وزد  

 هوا خنک می شود 

 ابرها آسمان را نقش می زنند

 پنجرا از باران ظهر کدر است

 و پرستو ها در فکر کوچ اند ....

 ***

 آفتاب ، صورت تیغ کشیده ام را گرم می کند

 باد ، موهایم را پریشان

 و باران ، باران ؛

                    باران اشک می شود بر گونه هایم

                                                                تا عقده ی مردانه ایی را بشوید !

 کفر می گویم امروز

 دلم پر است

 از خود ناراضی ام .....

 نگار می زنم

             با سیاه قلم بر روی تشک سفیدم .......

                                                                                                                            (وحشی بوانی)

                                                                                                                    هفت شهریور هشتاد و نه