لبان ات
به ظافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند
که جان دار غار نشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان در آید .
و گونه های ات
با دو شیار مورب ،
که غرور تو را هدایت میکند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
با آنکه به انتظار صبح
مسلح بوده باشم ،
و بکارتی سر بلند را
از روسبی خانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده ام .
هرگز کسی اینگونه فجیع به کشتن خود برنخواست که من به
زندگی نشستم !
و چشمان ات راز آتش است .
و عشق ات پیروزی ی آدمی ست
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد .
و آغوش ات
اندک جایی برای زیستن
اندک جایی برای مردن
و گریز از شهر
که با هزار انگشت
به وقاحت
پاکی ی آسمان را متهم می کند.
کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد .
در من زندانی ی ستمگری بود
که به آواز زنجیرش خو نمی کرد ـ
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم .
توفان ها
در رقص عظیم تو
به شکوه مندی
نی لبکی می نوازند ،
و ترانه ی رگ های ات
آفتاب همیشه را طالع می کند.
بگذار چنان از خواب بر آیم
که کوچه های شهر
حضور مرا دریابند .
دستان ات آشتی است
و دوستانی که یاری می دهند
تا دشمنی
از یاد
برده شود .
پیشانی ات آینه ئی بلند است
تاب ناک و بلند ،
که خواهران هفت گانه در آن می نگرند
تا به زیبائی ی خویش دست یابند.
دو پرنده ی بی طاقت در سینه ات آواز می خوانند.
تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید
تا عطش
آب ها را گواراتر کند ؟
تا در آئینه پدیدار آئی
عمری دراز در آن نگریستم
من برکه ها و دریا ها را گریستم
ای پری وار در قالب آدمی
که پیکرت جز در خلواره ی ناراستی نمی سوزد ! ـ
حضورت بهشتی ست
که گریز از جهنم را توجیه می کند ،
دریایی که مرا در خود غرف می کند
تا از همه ی گناهان و دروغ
شسته شوم .
و سپیده دم با دست های ات بیدار می شود .
شاملو
شعر فوق از برگزیده های شعر شاملو بود که من خیلی دوست دارم.
می تونم با تمام وجودم حس اش کنم ،
می تونم ببینم وقتی رو که شاملو قلم بر کاغذ می گذاشت
و قلم در دست او می رقصید و می نگاشت....
خوشا به حال آیدا که چنین شعری در وصف او سروده شد...
دیشب دوباره خواب دیدم
ولی این دفعه از خواب پریدم
چون نمی دونستم چی کار باید بکنم یا چه احساسی داشته باشم.
خواب دیدم موبایلم زنگ خورد ، شماره آشنا نبود ، وقتی جواب دادم
صدای نوحه خوانی و سینه زنی و از اینجور چیز ها اومد....
چند باری گفتم الو ولی کسی جواب نداد...!!!؟
قطع شد ، خود با اون شماره تماس گرفتم ، وقتی صداش و شنیدم
خیلی جا خوردم ، و همون جا بود که از خواب پریدم....
هاج و واج مونده بودم ، نمی تونستم حتی فکر کنم ، هنگ کردم بودم....
آرزویم این است :
نطراود اشک از چشم تو هرگز ، مگر از شوق زیاد....
و به اندازه ی هر روز تو عاشق باشی.....
عاشق آنکه تو را می خواهد و به لبخند تو از خویش رها می گردد ،
و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد
اینا را به خودش نمی توستم بگم ، واسه همین اینجا نوشتم.....
آقا صدرا اومده پیش ما ولی حالش خیلی بده ، تازه یاد گرفته اسم
من و صدا کنه ، میگه : آبین...
شاید متبور بشیم ببریمش بیمارستان بستریش کنیم.....
دعاش کنین حالش زودی خوب بشه....
صبحدم مرغ چمن با گــــــــــل نو خاسته گفت :
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت !
رستگار و پیروز باشید