سفرنامه !!

سفری داشتم ، تنها به مدت ۲۳ ساعت !  به شیراز . 

پنج شنبه ساعت ۳ بامداد راه افتادیم و جمعه ۲ بامداد برگشتم . 

و اما وسیله ی سفر : 

              

شاید کمی با عجله دارم می نویسم اما تازگیه مطلب هم برام مهمه. 

سر همسفری و گول مالیدم و به بهانه ی اینکه یه جای خوب صبحانه 

بخوریم ، رفتم <نقش رستم> وایسادم ! 

              

و طبق معمول ، احساس غروری توام با احساس سرخوردگی و فلاکت 

در وجودم پیدا شد ! 

              

تنها یکی از چند نقش حکاکی شده ی از دوره ی ساسانیان که نماد 

پیروزی چند باره ی سپاه ایرانیان بر امپراطوری روم است. 

و براستی که باید ایمان آورد به خدای یکتای زرتشت که اینچنین برای 

ایرانیان سربلندی آفریده است . 

و می بایست ، به طواف کعبه ی زرتشت رفت ! 

              

می شود آیا اینچنین از کنار بزرگی و قدرت و زیبایی و آفرینندگی زرتشت 

گذشت !؟ 

که در دل کوهی ، میان این همه خاک ، که حتی علف ها هم نمی رویند ، 

آفرینشی به این عظمت دارد : 

              

و گام بعدی در سفر ، رسیدن به بلندای بام کلام فارسی است . 

              

تمام سخن زندگی در کلام خواجه پدیدار است. 

              

و اینچنین بود که هنگام گفتن خواهشم به خواجه ، همان غزلی که روی 

سنگ قبرش بود را جوابم داد : 

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم 

طایر قدســـم و از دام جـهان برخیزم 

بولای تو که گر بنده ی خویشم خوانی 

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم 

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی 

پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم 

بر سر تربت من با می و مطری بنشین 

تا بیویت ز لحد رقص کنان برخیزم 

خیز و بالا بنا ای بت شیرین حرکات 

کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم 

گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر 

تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم 

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده 

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم.