راسکلنیکف

           

...... 

سونیا وحشت کرده بود . 

گفت : در مقابل من زانو می زنید ؟ 

راسکلنیکف گفت : نه ، من در برابر تمام رنج و عذاب بشری زانو زده ام . 

آخر چگونه چنین پستی و بی آبرویی در وجود تو با چنین احساسات 

 مقدسی وجود دارد !؟ 

اما بعد با خود فکر کرد سونیا سه راه بیشتر ندارد : خود را در آب بیندازد 

و خود کشی کند ، کارش به تیمارستان بکشد و یا خود را وقف فساد کند . 

                                                                                        ( جنایت و مکافات ) 

         

تکه های پازل آسمان را 

از بالا 

آسان تر می شود شناخت ... 

شاید 

آن دو برادر نیز 

            در خیال چیدن پازل آسمان 

                                              پرواز کردند ... 

                                                                                                   ( ۱۶/۱۱/۸۷ )

برف !

 نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم 

که به روی دوســت ماند که برافکند نقابی 

سعدی (ع)

دیشب بالاخره برف اومد ! 

          

البته این برف حرف و نقل هم داشت !!!؟ 

میگفتن از برکات دولت فخیمه ی نهم که تونسته ابر ها رو بارور کنه !؟ 

نمی دونم چی بگم ! 

واسه من ، این برف با رفتن یکی از دوستانم همراه شد که برام خیلی 

عزیز بود و رفتنش با اینکه می دونستم مدت زیادی ازم دور نیست بدجوری 

حالم و گرفت !    خدا پشت و پناهش باشه .... 

صبح که از خواب بیدار شدم لباس پوشیدم و دوربین و برداشتم و زدم بیرون . 

فوق العاده بود و بسیار لذت بردم . 

الان که دارم می نویسم ، آفتاب دیگه سربلند کرده و انعکاس نورش 

روی برف ، آنچنان چشم نواز که آدم دلش می خواد ساعت ها بشینه و 

فقط گاه کنه به محیط اطرافش ... 

کم کم پرنده ها دارن از لونه هاشون میزنن بیرون با صداشون گوش آدم و 

نوازش میدن و خبر از پاکی و طراوت و زندگی میدن ... 

یه چیزی به ذهنم رسید ! 

چند روز پیش خبری در این باب که کلاغ ها در تهران به دلیل آلودگی بیش 

از حد هوا دارن شهر و ترک میکنن خیلی از قدمای ایرانی و ناراحت کرد . 

مسعود بهنود خیلی زیبا داشت صحبت میکرد و از دوران کودکیش میگفت 

و از زمانی که با کلاغ ها صبح به مدرسه میرفت و هنگام غروب در کوچه 

پس کوچه ها تهران با صدای کلاغ ها از بازی عصرانه به خانه باز میگشت. 

یاد بچگی خودم افتادم . 

تو محله ی قبلیمون سر بن بستمون ۲ تا درخت کاج بلند بود که پاتوق و  

لونه ی کلاغ های محل بود . یاد اومد که وقتی داشتن یکیشون و می بریدن 

خیلی دلم گرفت ، با اینکه خیلی هم دل خوشی از کلاغ ها نداشتم ! 

آخه چند باری برام پیش اومده بود که از اون چلقوزهای خفنشون و  

بندازن رو سرم !!!!! 

این قافله ی عمر عجب می گذرد .... 

امروز باز هم طبیعت داره هنر خودش و نشون میده ... 

          

 در های دیدگانم را به روی آفتاب می بندم ... 

 تشعشع اش  

 زندگی را نور افشانی می کند و  

 گرمایش 

 یخ های سلول های خاکستری ام را سست تر از پیش 

                                                                       می لرزاند .. 

 اینچنین هم حتی 

 طاقت تابش نور را به هذیان های مغز مفلوکم ندارم ... 

 چه زندگی تلخیست ... 

                                                                                               ۸۷/۱۰/۲۸