طومار شیخ شرزین

                     

حیاط . کتابخانه . ادامه [ گذشته ] 

. 

. 

. 

. 

. 

شرزین     آه شیخ ، ریش ریا در آمده . روزگاری سخن از خرد 

               گفتم دندانم شکستید ، و امروز در پی لقمه ای قلم 

               می تراشم می شکنید . چه بنایی می خواستم برآورم در 

               این ویرانه ، و چنان کردید که بر پای خویش ایستادن 

               نمی توانم ، و هر دم در ضلمات خندقی یا چاهی فرو 

               می افتم ؛ و از درد ، اندیشه فراموش کرده ام . 

استاد      هر چه بر تو آمد از توست شرزین ؛ نمی شد بگویی غلط 

               کردم ؟ 

شرزین    به خدا می گفتم اگر کرده بودم . 

استاد      حتی اگر نکرده بودی ! چه باید کرد وقتی تاس بد 

               بد می آورد و ششدر بسته ؟ 

شرزین    از شماست ، که مهره های این نردید . 

استاد      و تو که اسب سرکش در این نطع سیاه و سپید 

              می رانی ، نمی بینی که تک می مانی ؟ 

شرزین    مرا مترسان از این پیادگان به وزیری رسیده ؛ من در 

               قلعه دانش خویش ایمنم ! 

 .

 .

 .

 . 

 . 

 . 

 .

بیابان . روز . خارجی  

شیخ شرزین با دو چوب بلند ، چون بلم رانی که بر خشک می راند ، در 

برهوت زمین دور می شود . تصویر تاریک ! 

* برگرفته از کتاب طومار شیخ شرزین نوشته ی بهرام بیضائی .