طومار شیخ شرزین

                     

حیاط . کتابخانه . ادامه [ گذشته ] 

. 

. 

. 

. 

. 

شرزین     آه شیخ ، ریش ریا در آمده . روزگاری سخن از خرد 

               گفتم دندانم شکستید ، و امروز در پی لقمه ای قلم 

               می تراشم می شکنید . چه بنایی می خواستم برآورم در 

               این ویرانه ، و چنان کردید که بر پای خویش ایستادن 

               نمی توانم ، و هر دم در ضلمات خندقی یا چاهی فرو 

               می افتم ؛ و از درد ، اندیشه فراموش کرده ام . 

استاد      هر چه بر تو آمد از توست شرزین ؛ نمی شد بگویی غلط 

               کردم ؟ 

شرزین    به خدا می گفتم اگر کرده بودم . 

استاد      حتی اگر نکرده بودی ! چه باید کرد وقتی تاس بد 

               بد می آورد و ششدر بسته ؟ 

شرزین    از شماست ، که مهره های این نردید . 

استاد      و تو که اسب سرکش در این نطع سیاه و سپید 

              می رانی ، نمی بینی که تک می مانی ؟ 

شرزین    مرا مترسان از این پیادگان به وزیری رسیده ؛ من در 

               قلعه دانش خویش ایمنم ! 

 .

 .

 .

 . 

 . 

 . 

 .

بیابان . روز . خارجی  

شیخ شرزین با دو چوب بلند ، چون بلم رانی که بر خشک می راند ، در 

برهوت زمین دور می شود . تصویر تاریک ! 

* برگرفته از کتاب طومار شیخ شرزین نوشته ی بهرام بیضائی .

شهسوار

           

با توام 

تویی که رازهای مرا 

میان برگ های ذهنت پنهان میکنی .. 

آن روز که میان چرخ دنده های زندگی 

خرد میشدم و صدایی بر نمی آوردم .. 

روزی که از عشق ام داستان ها میگفتم ! 

روزی که با شوق و تردید آن غزل را می خواندم ... 

و تو 

صبورانه نجواهای مرا به جان گوش می سپردی ... 

امشب  

تنها همین خطوط میان انگشتانم لغزید ... 

خجسته باشی .... 

                                                                    (۸۷/۷/۳۰) 

               تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار 

               که توسنی چو فلک رام تازیانه ی توســت

راه زندگی !

              

چند گاهیست که نان ! 

در برم گرفته .. 

بی زمانی زندگی را در بر گرفته ..  

و چراغ مهربانی 

به فانوسی بدل گشته .. 

واقعیت 

بیش 

به بار نشسته و خودنمایی کرده .. 

چراغ خانه یی روشن شده ، 

و امید ادامه ی راه دیگری ، 

به بن بست رسیده .. 

لبخند خورشید 

دیگر جلوه ی میلاد ندارد .. ! 

شوق لبخند که  

روزها را برگ میزند به انتهای دفتر سرنوشت !؟ 

رب من 

درنما 

که کوچه بی حضور تو  

                                خاکستریست ... 

                                                                                              ۸۷/۸/۲۷ 

در جواب برادر بزرگم نوید می نویسم : 

روزی که فهمیدم عاشق شدم ، روزی بود که نوای جدایی شنیدم ! و نتوانستم 

که بپذیرم جدایی را ! 

هیچگاه احساس حسادت نکردم ، حتی زمانی که رقبایی داشتم ! 

و همیشه به خود می گفتم : 

من اگر عاشق باشم باید اول آرزوی خوشبختی برای کسی داشته باشم !  

حتی ، بدون حضور من ! 

که اگر جز این بود سرنوشتی جر پوچی و افتضاح نداشت !

و هیچگاه از آن عدول نکردم ، حتی زمانی که رقیبم رو در روی من ایستاده بود ! 

عشق یعنی ، قدم نهادن به فراتر از همه ی احساسات مادی ! 

برای من اینچنین بود و شاید برای دیگری ، چیز دیگری .... 

و عشق تنهای مرضیست که انسان از آن لذت می برد ! 

و خداوند بر روی زمین دیوانگان را آفرید تا خردمندان را شرمنده کند ! 

و عاشقی برای من ، مرضی دیوانه وار بود که از دست ..............   !!!! 

و اینچنین شد 

که راه زندگیم ، رنگی دیگر گرفت ....