بوی خوش یک زن !

 رقص ، 

  ابتدایی ترین زبان بشر است ، و از چندین هزار سال پیش تا امروز ، 

 ذره ایی از قدرت و لطافت اش کم نشده است . 

 در رقص است که فاصله بین جسم و روح به کمترین حد خود می رسد 

 و وفاق کامل دست می دهد .  

                          (محمدعلی اسلامی ندوشن - در کشور شوراها )

          

 مهره هایش 

 چون استواری امن زمین 

                                  خط میکشید 

                                               بر چهره های مردان آتشین ... 

 باله هایش را 

 چنان که مرگرداند 

 باز تیز پروازی می نمود 

 بر فرا دستان آسمان رفته .... 

 نوای آرشه که بر تارها لرزه می افکند 

                زلزله ایی بود در دلهای خشت و گلی ... 

 لبخندی سنگین 

 جامه ایی مشکی 

 چند تار موی ابر و بادی 

 وقار شورانگیز آفرینش بود ... 

 این همه 

       در چرخش و گردافشانی 

                               بوی خوش یک زن ...

                                                                                                  ۲۲/۱۲/۸۷

ادبیات !

ادبیات یعنی تنهایی. 

یعنی اینکه ، آدم تنهایی اش را با هیاهوی بسیار ، 

اعلام عمومی کند . 

یعنی اینکه دیگران را شریک تنهایی خویش کند. 

 

  پر از عشق ام 

  پر از عشق ام و در حسرت ثانیه ها می سوزم !

  پر از عشق ام و در آروزی پرواز     ـ     بندها به پروانه ها میبندم ! 

                                                 پر از عشق ام

                                    عشق به مـــــــــــــــــــــــــــرگ    ! 

  دنیا را به مرگ می دهم 

  تا دیگر 

      غروب های پی در پی زمین 

                وجود چشمان چوبین ام را 

                               از بی شکیبایی برهاند  ! 

  برهم 

    از طلوع هایی که بامداد 

            رنگ خاکستری شهر را 

                    بر دیدگان بی سوی ام 

                                                بتاباند  ! 

  برهم 

            از ذلالت پاک ملت و  

                                             فقر درک ! 

  بوی بی آلایش کــــــــــــود 

                              فضای شهر را 

                                  به نوید سالی دیگر 

                                                   می افشاند ! 

  و من 

               باز هم  

                      در حقارت پوچ خود 

                                                  سرگردانم !

رندان تشنه لب !

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس 

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت 

 

  آن لانه ی کبوتر را دیدی ؟ 

  با همه ی آواره گی اش  

  خانه ایی دارد و کاشانه اش  

  بر فراز سیاهی شهر حسد می کارد در دلم ... 

  مرا کاشانه ایی نیست 

  حتی در سرمای بی عطوفتیه روزگار ، 

  که چون باز آیم ، 

  پشت قاب پنجره ی شهر ، 

  بنشینم و احوال شهر را بزیم ... 

                                                                                       (۸۷/۱۱/۲۶ ) 

   چند روز پیش اس ام اسی ( پیامک ! ) به دستم رسید در باب پرتاب  

ماهواره ی امید ایران به فضا ! و پس از آن باز هم و همچنین دوستان در 

دهکده نیز به فیضمان رساندند ! 

کاری به ماهواره ندارم !! 

حرفم چیز دیگه است ، اینکه داشتم فکر میکردم که تا به حال سابقه نداشته 

واسه یه دولت و کارهای که انجام میده اینقدر جک بسازن !!!!! 

میگن تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها ! 

آیا واقعآ نباید به چنین چیزی افتخار کرد !؟ البته می دونم که جواب اینه که 

 در حالی که مشکلات بزرگتری هست ، اینکار درست نیست ، اما من می خوام 

بگم که واقعآ چرا یه دولت باید اینقدر توسط مردمش مسخره بشه !!!؟ 

من علاقه ی زیادی به مباحث جامعه شناسی دارم و دوست دارم پی به دلیل 

این مسئله ببرم اونم از دیدگاه جامعه شناسی ! 

یه بار یادمه داشتم در مورد جک هایی که گفته میشه فکر میکردم که تازگی ها 

خیلی باید جک ها خنده دار باشه ( از هر موضوعی ) و تازگی داشته واسه 

شنونده که اون و به خنده وادار کنه ! در صورتی که قبلآ اینچنین نبوده ! 

دلیلش و پیش خودم اینجوری پیدا کردم : ما اینقدر سختی و مشکلات و مسائل 

پیچیده در روزمره داریم و اینها ما رو در خودشون غرق میکنن که ما به راحتی  

نمی تونیم لبخند حتی بزنیم !!!! 

جامعه ایی بس غمگین داریم !!!! 

بی اجازه ی آقای نیک آهنگ هم این کاریکاتور و اینجا میذارم که بخندین !