دعا
یه چیزی شندیم تو این مایه ها :
پروردگارا
آنچنان مرا جهنمی و بزرگ کن ، که دیگر جای هیچ کس
در جهنم وجود نداشته باشد و همه به بهشت روند !!!!
گرما !
ای سر و پایت سبز
دستهایت را چون خاطره ایی سوزان ، در دستان عاشق من
[ بگذار
و لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش های لب های عاشق من بسپار
باد ما را با خود خواهد برد.
( فروغ فرخزاد )
نوازش امواج دریا را
به باد مستی شراب می سپارم
تا لحظه هایی را
بی دقدقه ایی پرواز کنم ...
کنار ساحل مینشینم
تا ثانیه ها را از صدای پای قدم های زندگی خلوت کنم ...
ابرها می نوازند و دریا
بیش از پیش
وجد شور و مستی را
موج میکند ...
شن های ساحل
بازی آتشین خود را چنان می پیمایند
که مدی در راه نیست ...
لیک ماه
از پس ابرهای خاکستری خیس
راه می گشاید بر دل دریا ...
تو کجایی ؟
من
صدف های سپید را
میشمارم به یاد سپیدی و طنازی و رواق دیدگان سحر آلود تو ...
اینچنین
نغمه ملیح تورا
به فخر دریا می فروشم ...
دریــــــــــــــــــــــــــــــــــا ....
۱۳۸۸/۱/۸
نوروز یا عید یا غروب یا ....!!!؟ ( نمی دونم ، هرچی )
غروب .
آن طرف آسمان کبود .
آن طرف رنگ آتش .
پرستوها در تکاپو و تلاش غلبه بر ساز آسمان .
چراغ های روشن بیمارستان .
بوی بهار می آید ...
پوی عاشق شدن می آید ...
در گذریم ...
۸۸/۱/۲
بوی خوش یک زن !
رقص ،
ابتدایی ترین زبان بشر است ، و از چندین هزار سال پیش تا امروز ،
ذره ایی از قدرت و لطافت اش کم نشده است .
در رقص است که فاصله بین جسم و روح به کمترین حد خود می رسد
و وفاق کامل دست می دهد .
(محمدعلی اسلامی ندوشن - در کشور شوراها )
مهره هایش
چون استواری امن زمین
خط میکشید
بر چهره های مردان آتشین ...
باله هایش را
چنان که مرگرداند
باز تیز پروازی می نمود
بر فرا دستان آسمان رفته ....
نوای آرشه که بر تارها لرزه می افکند
زلزله ایی بود در دلهای خشت و گلی ...
لبخندی سنگین
جامه ایی مشکی
چند تار موی ابر و بادی
وقار شورانگیز آفرینش بود ...
این همه
در چرخش و گردافشانی
بوی خوش یک زن ...
۲۲/۱۲/۸۷
ادبیات !
ادبیات یعنی تنهایی.
یعنی اینکه ، آدم تنهایی اش را با هیاهوی بسیار ،
اعلام عمومی کند .
یعنی اینکه دیگران را شریک تنهایی خویش کند.
پر از عشق ام
پر از عشق ام و در حسرت ثانیه ها می سوزم !
پر از عشق ام و در آروزی پرواز ـ بندها به پروانه ها میبندم !
پر از عشق ام
عشق به مـــــــــــــــــــــــــــرگ !
دنیا را به مرگ می دهم
تا دیگر
غروب های پی در پی زمین
وجود چشمان چوبین ام را
از بی شکیبایی برهاند !
برهم
از طلوع هایی که بامداد
رنگ خاکستری شهر را
بر دیدگان بی سوی ام
بتاباند !
برهم
از ذلالت پاک ملت و
فقر درک !
بوی بی آلایش کــــــــــــود
فضای شهر را
به نوید سالی دیگر
می افشاند !
و من
باز هم
در حقارت پوچ خود
سرگردانم !
رندان تشنه لب !
رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
آن لانه ی کبوتر را دیدی ؟
با همه ی آواره گی اش
خانه ایی دارد و کاشانه اش
بر فراز سیاهی شهر حسد می کارد در دلم ...
مرا کاشانه ایی نیست
حتی در سرمای بی عطوفتیه روزگار ،
که چون باز آیم ،
پشت قاب پنجره ی شهر ،
بنشینم و احوال شهر را بزیم ...
(۸۷/۱۱/۲۶ )
چند روز پیش اس ام اسی ( پیامک ! ) به دستم رسید در باب پرتاب
ماهواره ی امید ایران به فضا ! و پس از آن باز هم و همچنین دوستان در
دهکده نیز به فیضمان رساندند !
کاری به ماهواره ندارم !!
حرفم چیز دیگه است ، اینکه داشتم فکر میکردم که تا به حال سابقه نداشته
واسه یه دولت و کارهای که انجام میده اینقدر جک بسازن !!!!!
میگن تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها !
آیا واقعآ نباید به چنین چیزی افتخار کرد !؟ البته می دونم که جواب اینه که
در حالی که مشکلات بزرگتری هست ، اینکار درست نیست ، اما من می خوام
بگم که واقعآ چرا یه دولت باید اینقدر توسط مردمش مسخره بشه !!!؟
من علاقه ی زیادی به مباحث جامعه شناسی دارم و دوست دارم پی به دلیل
این مسئله ببرم اونم از دیدگاه جامعه شناسی !
یه بار یادمه داشتم در مورد جک هایی که گفته میشه فکر میکردم که تازگی ها
خیلی باید جک ها خنده دار باشه ( از هر موضوعی ) و تازگی داشته واسه
شنونده که اون و به خنده وادار کنه ! در صورتی که قبلآ اینچنین نبوده !
دلیلش و پیش خودم اینجوری پیدا کردم : ما اینقدر سختی و مشکلات و مسائل
پیچیده در روزمره داریم و اینها ما رو در خودشون غرق میکنن که ما به راحتی
نمی تونیم لبخند حتی بزنیم !!!!
جامعه ایی بس غمگین داریم !!!!
بی اجازه ی آقای نیک آهنگ هم این کاریکاتور و اینجا میذارم که بخندین !
راسکلنیکف
......
سونیا وحشت کرده بود .
گفت : در مقابل من زانو می زنید ؟
راسکلنیکف گفت : نه ، من در برابر تمام رنج و عذاب بشری زانو زده ام .
آخر چگونه چنین پستی و بی آبرویی در وجود تو با چنین احساسات
مقدسی وجود دارد !؟
اما بعد با خود فکر کرد سونیا سه راه بیشتر ندارد : خود را در آب بیندازد
و خود کشی کند ، کارش به تیمارستان بکشد و یا خود را وقف فساد کند .
( جنایت و مکافات )
تکه های پازل آسمان را
از بالا
آسان تر می شود شناخت ...
شاید
آن دو برادر نیز
در خیال چیدن پازل آسمان
پرواز کردند ...
( ۱۶/۱۱/۸۷ )
برف !
نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم
که به روی دوســت ماند که برافکند نقابی
سعدی (ع)
دیشب بالاخره برف اومد !
البته این برف حرف و نقل هم داشت !!!؟
میگفتن از برکات دولت فخیمه ی نهم که تونسته ابر ها رو بارور کنه !؟
نمی دونم چی بگم !
واسه من ، این برف با رفتن یکی از دوستانم همراه شد که برام خیلی
عزیز بود و رفتنش با اینکه می دونستم مدت زیادی ازم دور نیست بدجوری
حالم و گرفت ! خدا پشت و پناهش باشه ....
صبح که از خواب بیدار شدم لباس پوشیدم و دوربین و برداشتم و زدم بیرون .
فوق العاده بود و بسیار لذت بردم .
الان که دارم می نویسم ، آفتاب دیگه سربلند کرده و انعکاس نورش
روی برف ، آنچنان چشم نواز که آدم دلش می خواد ساعت ها بشینه و
فقط گاه کنه به محیط اطرافش ...
کم کم پرنده ها دارن از لونه هاشون میزنن بیرون با صداشون گوش آدم و
نوازش میدن و خبر از پاکی و طراوت و زندگی میدن ...
یه چیزی به ذهنم رسید !
چند روز پیش خبری در این باب که کلاغ ها در تهران به دلیل آلودگی بیش
از حد هوا دارن شهر و ترک میکنن خیلی از قدمای ایرانی و ناراحت کرد .
مسعود بهنود خیلی زیبا داشت صحبت میکرد و از دوران کودکیش میگفت
و از زمانی که با کلاغ ها صبح به مدرسه میرفت و هنگام غروب در کوچه
پس کوچه ها تهران با صدای کلاغ ها از بازی عصرانه به خانه باز میگشت.
یاد بچگی خودم افتادم .
تو محله ی قبلیمون سر بن بستمون ۲ تا درخت کاج بلند بود که پاتوق و
لونه ی کلاغ های محل بود . یاد اومد که وقتی داشتن یکیشون و می بریدن
خیلی دلم گرفت ، با اینکه خیلی هم دل خوشی از کلاغ ها نداشتم !
آخه چند باری برام پیش اومده بود که از اون چلقوزهای خفنشون و
بندازن رو سرم !!!!!
این قافله ی عمر عجب می گذرد ....
امروز باز هم طبیعت داره هنر خودش و نشون میده ...
در های دیدگانم را به روی آفتاب می بندم ...
تشعشع اش
زندگی را نور افشانی می کند و
گرمایش
یخ های سلول های خاکستری ام را سست تر از پیش
می لرزاند ..
اینچنین هم حتی
طاقت تابش نور را به هذیان های مغز مفلوکم ندارم ...
چه زندگی تلخیست ...
۸۷/۱۰/۲۸
۲۶ دی
اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم
که خلاص بی تو بند است و حیات بی تو زندان
سعدی ( ع )
این همه تن ،
این همه گوش ،
این همه چشــم ،
و تنهـــــــا و بی دل ،
من
در کنج خلـــوت خویش
خیـره در چشــــــــــــمان
در هـــوس نگاهــــی آشنـــا ،
تا بیامیزم دل را ....
۲۶/۱۱/۸۶
دنیای بسیار شلوغی شده است !!!؟
به هر طرف که می نگری خبری از سویی به سویت روانه است !
تصورات و خبرهای ضد و نقیض پی در پی یکدیگر ، برگ های آشفته
ذهن را در هوا می پراکند تا باری دیگر در لابلای این آشفتگی ، غرق
تمام ذهنیات صحیح و غلط شویم و درگیر و دار با وجدان مجنون !؟
دست نوشته ی بالا و همیجوری نوشتم !
بیشتر قصدم این بود که اشاره ایی کرده باشم به اخباری که در اطرافمون
میشنویم .
۱- غزه !
از نظر انسانی وحشتناکه !
از نظر سیاست داخلی واسه ما احمقانه است !
از نظر سیاست خارجی هم دیگه حرفی نیست که نزده باشن !!!؟
از لحاظ پشت پرده هم که واقعآ مردم دنیا رو سفیه گیر آوردن !
۲- خاتمی یا میرحسن موسوی !
خاتمی و از صمیم قلب بهش ارادت دارم و دوستش دارم ، با تمام
ضعف هایی که ازش دیدم .
اما نمی دونم چرا به اومدنش خوشبین نیستم !؟
یعنی احساس میکنم ، از منظر جامعه شناسی اگه نیاد واسه جامعه
ایرانی بهتر میشه و تاثیری که نیامدنش میگذاره در ریاست جمهوری
بعدی بیشتر و بهتره !
جامعه ما باید خودش خودش و ترمیم کنه و به این نتیجه برسه که وقتی
می خواد پای صندوق رای ، درک صحیح و درستی ار رای دادن داشته باشه.
برداشت درستی از قانون ، زندگش شهری و شهروندی ، حکومت ، دین ،
دموکرای ، رای دادن ، نفت ، اقتصاد و ........
اینا چیزایی نیستن که بخواد یه شبه مردم بفهمن !
احساس میکنم این سیر تطور باید طی بشه تا بتونیم معنای رای دادن
و درک کنیم و بفهمیم که حکومت دموکراسی یعنی چه !
۳- داشنجو های بینوا رو که دیگه نگوووووووو .....
۴- شبکه فارسی بی بی سی هم ران اندازی شد !
فرکانس ۱۱۱۱۷ ماهواره هاتبرد عمودی
از این خبرها خیلی هست...
مهم برداشت ما از این خبر هاست و میزان تاثیر پذیری ما !
بهتره که چشمامون و باز کنیم و همه چیز و ببینیم !
بیهوده !
کز کردم و روی زمین ،
پشت میز ،
گرمای خود را ،
آغوش کشیدم ...
در هوای خلیل بودم ...
آرامش گرم سیگار
خط می کشید روی بوم راز ...
باز هم ،
قلم نحیف ام ،
آرام و بیهوده ،
کاغذ می درید ...
۸۷/۳/۱
طومار شیخ شرزین
حیاط . کتابخانه . ادامه [ گذشته ]
.
.
.
.
.
شرزین آه شیخ ، ریش ریا در آمده . روزگاری سخن از خرد
گفتم دندانم شکستید ، و امروز در پی لقمه ای قلم
می تراشم می شکنید . چه بنایی می خواستم برآورم در
این ویرانه ، و چنان کردید که بر پای خویش ایستادن
نمی توانم ، و هر دم در ضلمات خندقی یا چاهی فرو
می افتم ؛ و از درد ، اندیشه فراموش کرده ام .
استاد هر چه بر تو آمد از توست شرزین ؛ نمی شد بگویی غلط
کردم ؟
شرزین به خدا می گفتم اگر کرده بودم .
استاد حتی اگر نکرده بودی ! چه باید کرد وقتی تاس بد
بد می آورد و ششدر بسته ؟
شرزین از شماست ، که مهره های این نردید .
استاد و تو که اسب سرکش در این نطع سیاه و سپید
می رانی ، نمی بینی که تک می مانی ؟
شرزین مرا مترسان از این پیادگان به وزیری رسیده ؛ من در
قلعه دانش خویش ایمنم !
.
.
.
.
.
.
.
بیابان . روز . خارجی
شیخ شرزین با دو چوب بلند ، چون بلم رانی که بر خشک می راند ، در
برهوت زمین دور می شود . تصویر تاریک !
* برگرفته از کتاب طومار شیخ شرزین نوشته ی بهرام بیضائی .
شهسوار
با توام
تویی که رازهای مرا
میان برگ های ذهنت پنهان میکنی ..
آن روز که میان چرخ دنده های زندگی
خرد میشدم و صدایی بر نمی آوردم ..
روزی که از عشق ام داستان ها میگفتم !
روزی که با شوق و تردید آن غزل را می خواندم ...
و تو
صبورانه نجواهای مرا به جان گوش می سپردی ...
امشب
تنها همین خطوط میان انگشتانم لغزید ...
خجسته باشی ....
(۸۷/۷/۳۰)
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه ی توســت
راه زندگی !
چند گاهیست که نان !
در برم گرفته ..
بی زمانی زندگی را در بر گرفته ..
و چراغ مهربانی
به فانوسی بدل گشته ..
واقعیت
بیش
به بار نشسته و خودنمایی کرده ..
چراغ خانه یی روشن شده ،
و امید ادامه ی راه دیگری ،
به بن بست رسیده ..
لبخند خورشید
دیگر جلوه ی میلاد ندارد .. !
شوق لبخند که
روزها را برگ میزند به انتهای دفتر سرنوشت !؟
رب من
درنما
که کوچه بی حضور تو
خاکستریست ...
۸۷/۸/۲۷
در جواب برادر بزرگم نوید می نویسم :
روزی که فهمیدم عاشق شدم ، روزی بود که نوای جدایی شنیدم ! و نتوانستم
که بپذیرم جدایی را !
هیچگاه احساس حسادت نکردم ، حتی زمانی که رقبایی داشتم !
و همیشه به خود می گفتم :
من اگر عاشق باشم باید اول آرزوی خوشبختی برای کسی داشته باشم !
حتی ، بدون حضور من !
که اگر جز این بود سرنوشتی جر پوچی و افتضاح نداشت !
و هیچگاه از آن عدول نکردم ، حتی زمانی که رقیبم رو در روی من ایستاده بود !
عشق یعنی ، قدم نهادن به فراتر از همه ی احساسات مادی !
برای من اینچنین بود و شاید برای دیگری ، چیز دیگری ....
و عشق تنهای مرضیست که انسان از آن لذت می برد !
و خداوند بر روی زمین دیوانگان را آفرید تا خردمندان را شرمنده کند !
و عاشقی برای من ، مرضی دیوانه وار بود که از دست .............. !!!!
و اینچنین شد
که راه زندگیم ، رنگی دیگر گرفت ....
در پناه ..... !!؟
بنشین ،
مرو ،
که در دل شب ،
در پناه ماه خوشتر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست
بنشین و جاودانه به آزار من
مکوش
یک دم کنار دوست نشستن گناه نیست .
( فریدون مشیری )
مست بر آغوش شب می افتم ..
زمزمه ی باد پل می زند به سیال ذهن کوچکم ..
عقده ی شکستن شیشه و لذت شنیدن صدایش آرام میگیرد در دلم ..
طنین صدای خورد شدنش میان شب
لرزش گریستن دخترک به دنبال لباس زمستانیست ...
(۱/۸/۸۷)
و سخنی به بزرگی سرنوشت و زندگی همه ی ما ،
از دکتر محمد خاتمی :
باید ببینیم چگونه می توانیم در بیرون از قدرت،
بر قدرت تاثیر بگذاریم .
سفرنامه !!
سفری داشتم ، تنها به مدت ۲۳ ساعت ! به شیراز .
پنج شنبه ساعت ۳ بامداد راه افتادیم و جمعه ۲ بامداد برگشتم .
و اما وسیله ی سفر :
شاید کمی با عجله دارم می نویسم اما تازگیه مطلب هم برام مهمه.
سر همسفری و گول مالیدم و به بهانه ی اینکه یه جای خوب صبحانه
بخوریم ، رفتم <نقش رستم> وایسادم !
و طبق معمول ، احساس غروری توام با احساس سرخوردگی و فلاکت
در وجودم پیدا شد !
تنها یکی از چند نقش حکاکی شده ی از دوره ی ساسانیان که نماد
پیروزی چند باره ی سپاه ایرانیان بر امپراطوری روم است.
و براستی که باید ایمان آورد به خدای یکتای زرتشت که اینچنین برای
ایرانیان سربلندی آفریده است .
و می بایست ، به طواف کعبه ی زرتشت رفت !
می شود آیا اینچنین از کنار بزرگی و قدرت و زیبایی و آفرینندگی زرتشت
گذشت !؟
که در دل کوهی ، میان این همه خاک ، که حتی علف ها هم نمی رویند ،
آفرینشی به این عظمت دارد :
و گام بعدی در سفر ، رسیدن به بلندای بام کلام فارسی است .
تمام سخن زندگی در کلام خواجه پدیدار است.
و اینچنین بود که هنگام گفتن خواهشم به خواجه ، همان غزلی که روی
سنگ قبرش بود را جوابم داد :
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدســـم و از دام جـهان برخیزم
بولای تو که گر بنده ی خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم
یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم
بر سر تربت من با می و مطری بنشین
تا بیویت ز لحد رقص کنان برخیزم
خیز و بالا بنا ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم
گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم.